BV VOETBALPOEN
Bij Vitesse keren twee voetballers terug in de moederschoot. Marco van Ginkel en Davy Pröpper verlieten de club om ergens anders meer poen te kunnen verdienen en gaan er nu in de nadagen van hun loopbaan nog even een paar centen ophalen.
In De Telegraaf werd dat romantisch genoemd. Als rechtgeaarde romanticus binnen het gekalkte kader van het voetbal krijg ik braakneigingen van dat woord in dit verband. Koehandel halverwege de competitie, je kunt er veel over zeggen. Walgelijk. Absurd. Belachelijk. Schandalig. Zwaar kut. Maar níet romantisch.
Je zult maar supporter zijn van PSV, vlinders in de buik hebben gekregen van de sierlijkheid van Gakpo en Madueke, wegzwijmelen bij de gedachte aan die jongens met boven hun hoofd de kampioensschaal. En dan middenin het seizoen wakker worden geschud door de schofterigheid van de BV Voetbalpoen. Gakpo en Madueka opgelost in het Grote Geld. Dat is toch alsof je voor de prijs van een seizoenkaart met een appetijtelijke dame zit te eten in een exquise restaurant, zij na een inleidend glas Moët et Chandon en een voorgerecht van paling op toast – bij romantisch kaarslicht weggespoeld met Chardonay uit 1987 – even haar neus gaat poederen en niet meer terugkomt. In plaats van de appetijtelijke dame gaat haar moeder op de stoel tegenover je zitten met de mededeling: ‘Mijn dochter heeft zojuist een betere aanbieding gekregen, je zult het in de tweede helft van dit etentje met mij moeten doen.’ Dan krijgt voetjevrijen bij kaarslicht toch opeens een heel andere lading.
Zoals voetjebál een compleet ander gezicht krijgt als zaakwaarnemers tussen voorgerecht en hoofdgerecht van het spel uit hun met goud beslagen holen kruipen. Waarom dat in godsnaam mag? Omdat grote machtige clubs de mogelijkheid willen houden om in de aanloop van de Champions League-ontknoping nog even een spelertje te kunnen ophalen. Een Zyechje, zeg maar. Zodat zo’n jongen van de reservebank van Chelsea naar de reservebank van Paris St. Germain kan worden getild. Als er in Londen althans geen administratief foutje wordt gemaakt, waaruit de kneuterigheid van een miljoenenbedrijf blijkt. Dat heeft dan weer wél iets romantisch.
Bert Dijkstra is columnist bij NH Sportcafé en schrijver van o.a. Anneli verbinder tussen zwart en wit en John van den Heuvel een lustrum lang extreme beveiliging.