BERT DIJKSTRA OP HET BULLEBAL
Bert Dijkstra, auteur van Anneli – verbinder tussen zwart en wit, sprak tijdens het Bullebal. Je leest zijn column hier:
Laat ik beginnen met een mea maxima culpa. Nee, maak daar gezien de ernst van de situatie maar van: mea Willem-Alexander culpa. Koninklijk sorry voor een verderfelijke daad. Welke?
Ik heb een boek geschreven met als titel ‘Anneli, verbinder tussen zwart en wit’.
Een waargebeurd verhaal over een fantastisch mens, altijd tot humane wederdiensten bereid, altijd bezig om stervelingen van welke kleur dan ook nader tot elkander te brengen en desondanks door het leven met pek en veren besmeurd. Anneli, welbeschouwd te goed voor deze wereld. Wat er dan zo verwerpelijk is aan een boek over haar? Anneli is een blanke boerendochter uit Zuid-Afrika. Blank. Boerendochter. Zuid-Afrika. Een giftige cocktail op de wokeparty van de hedendaagse goedmensch. Een mixdrankje om uit te spugen.
Anneli groeide op tussen zwarte vriendinnetjes, haar vader werd door de machtshebbers van z’n erf verdreven omdat hij een blanke was in een zwart gebied. Als student keerde Anneli zich tegen apartheid en als jongste medewerker op de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag dreigde ze te worden ontslagen omdat ze stiekem visumaanvragen van kritische Nederlandse journalisten goedkeurde. Ze redde haar baan door op de stoep neukende anti-apartheidsactivisten uit te nodigen voor een goed gesprek en werd als ‘beloning’ met eieren bekogeld. Want: blank, boerendochter, Zuid-Afrika.
Jaren en een Mandela later dweilde ze het bloed op van een vriend die was afgeslacht (want: blank, boer, Zuid-Afrika) en bleef ze zeggen: ook zwarte boeren worden vermoord, het gaat niet om blank en zwart, het gaat om een verdorven systeem van corruptie en machtsmisbruik. Mooi geluid in een tijd van raciale polarisatie. Een stem van de andere kant van de wokewereld, dacht mijn even naïeve als beperkte brein. Mooi niet dus.
‘Leuk voor in de uitzending’, zeiden redacteuren van een radiozender toen ze de titel ‘Anneli, verbinder tussen zwart en wit’ hoorden. ‘Geen plek’, zeiden ze toen bleek wie en wat Anneli is: blank, boerendochter, Zuid-Afrika.
‘Leuk voor in de uitzending’, zeiden redacteuren van een tv-programma. ‘Toch niet zo geschikt’, zeiden ze toen ze erachter kwamen dat Anneli een blanke Zuid-Afrikaan is. Ze hebben uiteraard volkomen gelijk. Had ik maar beter geluisterd naar Sylvana Simons, ’t pareltje van wijsheid dat ooit als prinsesje van Hilversum in een column van Veronica Magazine schreef: ‘Het was mijn manager die het grote talent in mij ontdekte’. Destijds zei ze in een gedenkwaardig Volkskrant-interview zich niet voor te kunnen stellen dat er nog vrouwen waren die een zwarte man kozen. Want zwarte mannen waren onbetrouwbaar en vaak ook gewelddadig. Toen haar grote talent toch niet zo groot bleek en het prinsesje niet de koningin van Hilversum werd, ontstak Sylvana in woede: ’t Is allemaal de schuld van de witte mensen. Door boosheid gedragen ware woorden. Álles is de schuld van de witte mensen, discussie gesloten.
Daarom: lees Anneli, verbinder tussen zwart en wit níet. De vermaledijde Otto Wollring – baas van uitgeverij Ezo Wolf – heeft onder het verwerpelijke motto ‘de pijp moet roken’ schielijk een stapeltje boeken als koopwaar op een tafel gelegd. Mensen, loop er met een boog omheen. Opdat er geen vergiftigd slokje jullie magen kan bereiken op dit gezegende Feest der Verbroedering, uit naam van de almachtige god Woke.