Geen voetbaldier maar een voetbalduivel
Jan Boskamp mocht van de elitaire Belg Hugo Camps niet trainer zijn van Anderlecht. Camps, in wiens verhalen de verzamelde werken van Homerus nooit ver weg waren en wiens woorden zwolgen in voornaamheid, vond Boskamp te min voor de statige club van Meneer Constant van den Stock. Te gewoon, te proleterig.
Boskamp ging op de foto, tikkeltje te zwaar, onderuitgezakt, de benen omhoog, waardoor je zag dat er gaten zaten in zijn schoenzolen. Ongepast, vond de Belg die gewichtigheid en gebakken lucht de sportjournalistiek binnen liet drijven. Maar Jan zat er wél mooi, als trainer van Anderlecht.
Ik reed met Van Hanegem naar hem toe. Willem moest stage lopen voor zijn trainersdiploma en dat deed hij – geboren cynicus – nogal provocerend bij die volksjongen zónder diploma in Brussel. We reden door Brabant en Willem wees naar links. ‘Daar’, zei hij, ‘reed door de tuin van een instelling voor geestelijk minder bedeelden een jongen op een fiets met een bakje vol kranten. Kwam ik er, gingen die kranten uit dat bakje en ik erin. Dan was hij mijn taxichauffeur en betaalde ik hem 25 gulden.’
Willem en Jan, volkse voetbaldieren met een hart. Toen Van Hanegem kampioen werd met AZ wilde hij alleen naar de huldiging tussen notabelen als zijn vrienden, twee geestelijk minder bedeelde fans, mee mochten.
AZ schakelde donderdag Anderlecht uit en ik was een blij mens. Totdat de kille poenerige club van José Maurinho, protserige proleet zónder hart, later op de avond de volksclub van Jan en Willem versloeg. Vooraf bazelde Maurinho over 67.000 extra spelers die hij nodig had om Feyenoord te verslaan, daarmee het toch al temperamentvolle publiek nog verder ophitsend. Na afloop schreeuwde hij in de catacomben als een doorgedraaide dronkenlap dat collega Arne Slot niet naar Napoli of Manchester City moest kijken maar naar zíjn AS Roma.
Duur pak, ongetwijfeld geen gaten in z’n schoenzolen, maar als mens mag hij de veters van Boskamp niet vastmaken. Geen voetbaldier maar een voetbalduivel, de Alkmaarse vreugde verdrijvend met misselijkmakende Romeinse schofterigheid. Hugo Camps schreef het al. Geluk is verdriet dat even uitrust.
Bert Dijkstra is columnist bij NH Sportcafé en schrijver van o.a. Anneli verbinder tussen zwart en wit en John van den Heuvel een lustrum lang extreme beveiliging. Voorjaar 2023 verschijnt de roman Verscheurde krant.